*** - özge dirik

«Kanunuesasiyim ama
başımda padişahım...»

babamın eskilerine yetişmek üzere,
büyütürken çocukluğumu dolu dizgin,
hangi sarhoşlukla sıkı fıkı olsam,
abileşirdi, çocuk aklı kardeşine emanet,
büyümüş de, küçülmeye imrenmiş bedenim.

bayramın ilk günü kavurmasını yiyip,
yeni giysileriyle evden kaçan isyanım,
çamuruna bile kanınca sokakların,
müslüman bir salyangoz olup,
yanlış mahallelerine girdi hayatın.

panzehiri daha zehirli gelen gençliğim,
tarihinin ilk fahişe istasyonunda,
gidene «dur» demek için
çok defa yineledi, treni bedeni ile iknaya.

anneler sokaklar kadar özgür olsaydı,
daha mı geç dökülürdü kafamın yaprakları,
bu sorular için süre doldu belli ki,
ama hiçbir zaman gülmedi çocukluğum bana;
indirip donunu.

şimdi ekşiyor kışlasında donduğum inadım,
sevdaya yeltenmek de olmuyor bu yaştan sonra,
kimin zimmetindeyse aşk,
ölümler üşüşüyor oraya.

Nisan 2002